Vrijheid. Hoe gevangen ik mij soms ook heb gevoeld in mijn lijf (tijdens longcovid) of bepaalde situaties, hoe zeer ik me ook realiseer dat het niet vanzelfsprekend is: ik ken niet anders. Voor mijn vriend is dat anders. Daarom is hij ook zo trots op zijn Nederlandse nationaliteit, want die heeft hij niet altijd gehad. Hij is 2x een oorlog ontvlucht en opgegroeid in de stress die een oorlog met zich meebrengt. Wij maken ons daarom ook druk over verschillende dingen…
Zijn verhaal is niet aan mij om te vertellen, maar zou een spannend boek kunnen vullen. Mijn opa’s en oma’s wilden liever niet over de tweede wereldoorlog, daarom vraag ik er niet teveel naar. Uiteraard deelt hij af en toe eens iets, als we een film kijken of als we over onze jeugd praten. Ik heb geleerd dat de meeste mensen deugen en ben misschien wel te goed van vertrouwen. Zijn ervaringen zijn het tegenovergestelde.
Verhalen op televisie die mij raken over verdwenen familieleden, over onrecht, over overleven in de slechtste omstandigheden, de gebeurtenissen in de film The Mauretanian, een vreemd land, een vreemde cultuur terwijl je de taal niet spreekt en hoe angstig dat allemaal is. Dingen meemaken die het slechtste in veel mensen naar boven brengen. Onrechtvaardigheid. Overleven. Verhalen die mij dusdanig raken dat ik met tranen in mijn ogen zit te kijken, om vervolgens te horen dat de persoon naast je op de bank dit alles heeft meegemaakt. Dat het geen verhaal is voor de persoon van wie je houdt, maar werkelijkheid.
Wat we gemeen hebben is dat we trots zijn op onze Nederlandse nationaliteit. Ik heb die vanaf mijn geboorte meegekregen, hij heeft er de nodige ontberingen en een inburgeringscursus voor achter de rug. De dingen de we horen en zien op televisie over oorlogen elders, zijn voor hem realiteit geweest. Je vergeet dat in de waan van de dag. Je staat er niet bij stil wat het betekent om vrij te zijn en in een vrij land te leven. Wat de impact is geweest van de offers die in de tweede wereldoorlog en in andere oorlogen door Nederlandse burgers en militairen zijn gebracht. Hoe bijzonder het is.
Ik hang graag op de bank en maak me druk in mijn hoofd om dingen als rekeningen betalen, administratieve rompslomp en hoeveel volgers en bezoekers ik wel niet op mijn blog en social media krijg en of mensen me toch hopelijk wel aardig en sympathiek genoeg vinden, hij leeft meer in het moment, vindt zijn rust in de sportschool en probeert de administratieve chaos juist zoveel mogelijk te omzeilen. Bovendien interesseert het hem geen zak wat andere mensen van hem denken. Opposites attract en gezamenlijke waarden verbinden. Hij hoort graag alles over onze geschiedenis en over hoe de oorlog in onze woonplaats moet zijn geweest, ondertussen probeer ik zijn taal te leren en zijn we samen langs de militaire checkpoints in het relatief veilige deel van zijn land gereden en hebben we daar een museum bezocht over de geschienis van de regio.
Af en toe moet je er toch net even wat meer bij stil staan, zoals op 4 en 5 mei. Dat het fijn is dat we de vrijheid hebben om ons druk te maken over futiliteiten. Dat het betalen van de rekeningen en boodschappen je grootste zorgen zijn. Dat je niet dag in dag uit in standje survival hoeft te staan. Dat mijn kinderen en familieleden binnen bereik zijn. Dat je in ons land sowieso overal naartoe kunt rijden als je dat wil.
Dus ja, ik heb zoals elk jaar de 2 minuten in acht genomen. Nederland, ik zeur over je regelneukerij, maar ben retetrots op mijn nationaliteit! En geen enkel respect voor hen die deze offers en onze vrijheden niet respecteren en ons land in chaos proberen te storten. Opdat wij niet vergeten…
Het is hier veilig, laten we dat zo houden.
Lees ook:
Misschien niet jouw oorlog, wél jouw vrijheid
4 mei: ook de kinderen waren stil
Familiebezoek in een land met code oranje
Nacht van de Militaire Muziek in Soest
Tips voor uitjes in Belgisch Limburg
